martes, 9 de febrero de 2016

Palabras, sentimentos e emocións

Palabras, sentimentos e emocións mestúranse neste vídeo para lembrar a unha das nosas lectoras que estes días non pode estar con nós.



 Unha aperta moi forte, Sonia.
Os lectores do Librako. 

4 comentarios:

Alejandro dijo...

Ser a mellor profesora de Inglés que pasou xamáis polo colexio non é unha tarefa facil nin moito menos, por todos eses momentos que pasamos xuntos e por esa templanza que a caracteriza Sonia é un dos inconos inconfundibles do Cpi. Volve pronto e nunca pares de loitar!

Sonia dijo...

Querida familia!
Acabo de ver o vídeo, qué emoción atoparvos aí! Ver as vosas caras, escoitar as vosa voces, as vosas risas, as vosas palabras, admirar os vosos bailes cheos de sensualidade :) trouxeron onda min unha alegría inmensa e aumentaron aínda máis, se iso é posible, as ganas de voltar e poder disfrutar da vosa compañía.
Crecemos xuntos, esa é a maxia. Xuntos atopamos camiños e xuntos descubrimos mellor quen somos e quen son os outros. E todos sodes únicos e importantes. Quérovos moitísmo, sei que o sabedes.
Sodes o meu lugar favorito do mundo...
Bicos, apertas para todos e sempre, sempre un sorriso.

Jennings dijo...

Pedirte que luches, Sonia, cuando es de sobra sabido que gran parte de tu vida ha sido una batalla. Batalla más que exitosa cuando entras cada día por las múltiples puertas de tu vida con esa gran sonrisa, lucha encumbrada de sentimientos con cada consejo con el que has guiado a innumerables alumnos, en ti se encuentra una de las claves que, si es que voy hacia algún lugar, han escoltado mi camino.
Echo la vista atrás y veo a una de mis madres alzando trabajosamente su cabeza bajo una lluvia sin precedentes, más tarde, cuando dirijo mi vista al frente solo puedo observarla victoriosa, ofreciendo su espada victoriosa a un cielo estrellado.
Deseo verte pronto encauzando vidas de alumnos como lo hiciste conmigo, gracias por hacerme creer, gracias por acogerme en tu vida, gracias por ser una madre para mí.
Fuerza y honor, rugían los soldados en el corazón de Germania, porque lo que hacemos en la vida tiene su eco en la eternidad.

Sonia dijo...

Uf, cómo se responde a algo así? Bueno, hay una respuesta inmediata, que son las lágrimas. Lágrimas de emoción, de gratitud, de admiración, de cariño, de esperanza, de alegría,...
Querido Jennings, siempre estás cuando más te necesitamos y es un honor poder recorrer a tu lado cualquier tramo del camino. He aprendido mucho de ti y presiento que, sin duda, ha llegado el momento en el que es mucho mejor que el guía seas tú. Siento tus pasos firmes, tu mirada serena y tu voluntad fuerte.
Hay tanta belleza en tus palabras, no las merezco, pero a ti te engrandecen y a mí me recuerdan lo afortunada que soy.
Me ha llegado ese cariño, Jennings, y me envuelve una calidez que reconforta.
Sí, pídeme que luche. Entonces jamás dejaré de hacerlo.
Gracias por este hermoso regalo. Inolvidable.
Besos, abrazos y siempre, siempre, una sonrisa :)