martes, 21 de junio de 2011

Unha sesión especial

Palabras, miradas de complicidade, sorrisos, emocións e lágrimas mesturáronse na sesión de hoxe porque había moito que dicir e moito que recordar. Era un día especial que o noso carteiro de bonecas non quixo deixar escapar.




Es la infancia el tiempo de creer en las muñecas.
Y en la infancia cuando existen los finales felices.
Pero mucho más necesarios son en la madurez
los carteros capaces de recibir cartas que sólo 
un loco puede ser capaz de escribir.

Tenemos la libertad de escoger en qué 
momento decidimos ser adultos o niños para
escribir o recibir estas cartas. Eso es ser feliz.

6 comentarios:

Bea Sousa dijo...

Gran día!
Fue muy emocionante para mi. Toda una pena que no pudiésemos estar todos en este día.
El vídeo precioso, y la carta tan bonita...
Y bueno no nos olvidemos de la última visita, Dario jajaja, que niño tan riquiño. Ya se sabe mejor que nosotros los colores.

Asun Carballo dijo...

Opino lo mismo Bea. Se ha notado la ausencia de muchas personas que no han podido venir.

Entre todos hemos conseguido que haya sido una sesión especial y Darío lo ha mejorado con su visita.

Es un lujo pertenecer a este club. Estamos orgullosas de vosotros.

Laura Villanueva dijo...

Las despedidas no me gustan, sin embargo este año va a estar, más bien está, lleno de ellas.

Me queda saber que este librako estará siempre aquí un beso enorme... y hasta pronto

Irene dijo...

Fué una reunión especial y emotiva. LLevamos todo este año, reuniendonos y compartiendo nuestras opiniones, sentimientos, emociones, cotilleos... ¡Puedo decir que este club de lectura tiene un cachito de mi corazón reservado!

Insisto en darle gracias a Asun y a Elena por todo su esfuerzo durante estos dos años de club de lectura, y los que quedan, que estará asegurada mi presencia también, a pesar de ya no estar en este colegio.

Como bien dijimos, no es un adios, si no un hasta pronto.

¡Un abrazo muy grande para todos!

Elena Plástica dijo...

No quiero añadir más emociones intensas a este blog, pero me acabo de dar cuenta de que Darío y el Librako tienen dos cosas en común: el mismo tiempo de vida (2 años) y su pasión por las bicas de Asun!!!!

Un beso para todos.

lidia dijo...

....pues bien toca despedirse...uff!
fueron dos años de intensas emociones tanto risas como llantos que pienso que ninguno de nosotros podrá olvidar, o por lo menos será muy difícil, porque en verdad todos fuimos como una familia durante estos dos años dentro y fuera ...pero bueno como todos dicen comenzamos un nuevo camino con muchos obstáculos por delante que superar, pero lo haremos porque eso fue lo que nos enseñasteis vosotras; no parar hasta loograr lo que verdaderamente quieres, y elegir ser niño y adulto a la vez.

Y con esto quiero marcar un punto y aparte en esta amistad que nos une, porque lo que se quiere nunca desaparece si no se olvida y eso nunca pasará!

un besooooo!!